Ekspozycję tą zamieszkuje wikunia andyjska i nandu szare
Wikunia andyjska (Vicugna vicugna)
Wikunia jest jednym z dwóch gatunków dzikich lam. Zamieszkuje zbocza południowoamerykańskich Andów na wysokości od 3 700 do 4 800 m n.p.m. Jest dobrze przystosowana do życia w warunkach wysokogórskich. Bardzo gęste futro chroni ją przed zimnem, a jej czerwone krwinki wiążą więcej tlenu w rozrzedzonej atmosferze gór.
Dawniejsze masowe polowania na nią dla mięsa i futra oraz konkurencja zwierząt hodowanych doprowadziły do gwałtownego spadku jej populacji. Na czerwonej liście gatunków zagrożonych IUCN do połowy lat 90. ubiegłego wieku figurowała jako gatunek narażony na wyginięcie (Vulnerable). Dzięki działaniom ochronnym i zakazom handlu międzynarodowego udało się powstrzymać raptowny ubytek liczebności wikuni. Obecnie populację szacuje się na 350 000 dorosłych osobników i wikunia została przeklasyfikowana na gatunek najmniejszej troski (Least Concern). W związku z tym w 2021 roku przyznano jej Zielony Status (IUCN SSC Green Status), który odzwierciedla udaną odbudowę zagrożonych populacji i stanowi swego rodzaju przeciwwagę dla Czerwonej Listy. Wikunia jest więc przykładem gatunku, któremu aktywna ochrona pomogła zażegnać niekorzystną dla niego sytuację. Ochrona przyrody może być zatem zarówno skuteczna, jak i udana.
Na wybiegu zobaczyć także południowo-amerykańskie krewne strusi – nandu szare (Rhea americana).
Nandu szare, duży ptak bezlotny, żyje na pampach, łąkach i trawiastych mokradłach wschodniej części Ameryki Południowej. W Niemczech doszło do ucieczki kilku osobników z farmy. Obecna niemiecka populacja liczy około 600 osobników i jest uważana za gatunek inwazyjny. Nandu jest mniejszy od strusia dwupalczastego. Dorosły osobnik waży od 20 do 40 kg. Posiada 3 palce. Jego stosunkowo dobrze rozwinięte skrzydła pomagają mu utrzymać równowagę podczas biegu. Samiec ma czarną szyję i jest ciemniejszy od samicy. Nandu poza sezonem lęgowym żyje w stadach i zwykle zachowuje się pokojowo, jedynie sporadycznie dochodzi do potyczek między samcami. Przed sezonem lęgowym stado rozpada się. Samiec kojarzy się z kilkoma samicami, a wszystkie składają w jednym gnieździe jaja o masie około 600 g. Na jajach, w gnieździe, które ma postać płytkiego zagłębienia w ziemi, przez blisko czterdzieści dni siedzi wyłącznie samiec. Wszystkie młode (w jednym gnieździe) wykluwają się w ciągu 36 godzin. Po wylęgnięciu się piskląt rodzina ze względów bezpieczeństwa opuszcza gniazdo, a niewyklute jaja pozostawia na pastwę losu. Pasiaste pióra zapewniają pisklętom kamuflaż w wysokiej trawie. Samiec nie karmi młodych. Pisklęta osiągają wielkość dorosłego osobnika po pierwszym roku, a w następnym roku stają się dojrzałe płciowo. Dorosłe osobniki zjadają liście, nasiona, owoce, owady i drobne kręgowce, natomiast pisklęta żywią się głównie owadami.Połowy nandu dla mięsa, miękkiej skóry i piór spowodowały spadek liczebności i zakwalifikowanie między gatunki bliskie zagrożeniu. Istnieją też farmy hodowlane tych ptaków.
Drzewa wybiegu wikuni są ulubionym miejscem nocowania azjatyckiego pawia indyjskiego (Pavo cristatus). Pawie poruszają się po terenie zoo całkowicie swobodnie. Długi klasyczny ogon mają samce jedynie podczas okresu godów (wiosna i latem), resztę roku są podobne do mniej wyraźnych samic. Pawie bez problemu znoszą naszą zimę.
