Ekspozycje i ciekawe miejsca
Ameryka Południowa
Ekspozycja Ameryka Południowa powstała w 2020 roku w wyniku przebudowy ekspozycji małych kotowatych. Wybiegi poszczególnych zwierząt są odwzorowaniem ich siedlisk w miejscu występowania. Dominującym elementem ekspozycji jest La Pampa, największa woliera przelotowa w ogrodzie zoologicznym w Ostrawie.
W ekspozcji można zobaczyć następujące gatunki zwierząt:
Ptaki
Kariama czerwononoga (Cariama cristata)
zamieszkuje sawanny Ameryki Południowej (tzw. pampy). Jest spokrewniona z dropiami czy żurawiami, jednak budową ciała i zachowaniem przypomina raczej nandu pampowego. Świadczy o tym również nazwa, która pochodzi od rdzennego słowa „seri” – mały i „ema” – pierwotnej nazwy nandu, czyli małe nandu. Seriema porusza się raczej po ziemi i dzięki długim, mocnym nogom potrafi biegać nawet z prędkością 25-40 km/h. Rzadko lata. W korony drzew wylatuje tylko na noc, w okresie lęgowym lub w przypadku zagrożenia. Jeśli czuje, że przeciwnik nie jest silniejszy, kopiąc próbuje go przepędzić. Żywi się bezkręgowcami i małymi kręgowcami (na przykład żabami, jaszczurkami, gryzoniami i mniejszymi ptakami). Zabija ofiarę, trzymając ją w dziobie i uderzając nią o ziemię. Potrafi nawet upolować jadowitego węża. Żyje samotnie lub w parach, czasami także w grupach rodzinnych. Na drzewie buduje gniazdo z gałęzi, błota i odchodów bydła. Lęg składa się zazwyczaj z 2-3 jaj. Pisklęta są przez kilka tygodni karmione przez oboje rodziców.
Woliera kariem swym układem przypomina brazylijską Caatingę. Zimę spędzają kariemy na zapleczu i wtedy woliera jest pusta.
Gryzonie
Mara solniskowa (Dolichotis salinicola)
była wcześniej nazywana również marą karłowatą. Oprócz tego gatunku istnieje jeszcze większa mara patagońska. Mara nie jest gatunkiem krórtkouchego zająca, ale gryzoniem o masie dochodzącej do 2,5 kg, spokrewnionym z kawiami (świnkami morskimi). Zająca przypomina głównie kształtem ciała i długimi nogami z owłosionymi stopami, jednak zamiast pazurów ma małe kopyta. W razie potrzeby biega bardzo szybko, potrafi nawet skakać na odległość dwóch metrów. W Boliwii, Paragwaju i północnej Argentynie zamieszkuje obszary o suchej, zasolonej glebie, porosłych nielicznymi kolczastymi krzewami i drzewkami. Żyje w małych grupach rodzinnych, składających się z dorosłej pary i zazwyczaj dwóch młodych – bliźniąt ( rzadko tylko jednego młodego). Samica jest ciężarna przez 77 dni. Mary śpią, odpoczywają i wychowują młode w gęstej roślinności przyziemnej lub we własnych wykopanych norach, ewentualnie w norach innych zwierząt. Opiekę nad potomstwem sprawują rodzice wspólnie. Wybierając się na wypas, pozostawiają młode w norze. Młode szybko zaczynają przyjmować pokarm dorosłych, lecz nadal ssą mleko matki z dwóch par sutków po bokach ciała samicy.
Czy wiesz, że mary, tak jak króliki, zające czy kawie ponownie zjadają wydzieliny z jelita ślepego (cekotrofia). Dzięki temu mogą wykorzystać składniki odżywcze, które w innym przypadku byłyby dla nich niedostępne.
Ssaki drapieżne
Hirara amerykańska (Eira barbara)
Nazwa ta nie odnosi się do egzotycznego kwiatu, ale do smukłego, eleganckiego drapieżnika z rodziny łasicowatych o długim ogonie, występującego w lasach Ameryki Środkowej i Południowej (od Meksyku po północną Argentynę, z wyjątkiem regionów andyjskich). W poszukiwaniu pożywienia zapuszcza się na plantacje, a nawet do miast. Unika jednak miejsc bez drzew. Doskonale pływa, a dzięki długim, silnym pazurom bardzo zręcznie się wspina i potrafi przeskakiwać z drzewa na drzewo. W ciągu dnia i o zmierzchu, na ziemi i w koronach drzew, poluje na owady, gady, gryzonie, małe małpy i ptaki. Lubi też jaja i miód, nie gardzi padliną. Jej wyprawy po banany, mango i inne owoce nie są zbyt mile widziane przez właścicieli plantacji. Żyje samotnie lub w małych grupkach. W norze w dziupli drzewa, między korzeniami drzew lub w szczelinie skalnej samica po 70 dniach ciąży wychowuje do 3 młodych. Populacja tayry w naturze maleje w wyniku wylesiania, polowań na futra i kolizji z samochodami.
Czy wiesz, że czasami jest hodowana do polowania na gryzonie zagrażające uprawom? Łakomstwo tego drapieżnika było dobrze znane Indianom Guaraní, którzy nazwali go Tayra, co oznacza „ten, który zajmuje się miodem”.
Tayra znana jest również pod nazwami eira, hyrare lub kuna brazylijska.
Jaguarundi amerykański (Herpailurus yagouaroundi)
Płaska głowa, wydłużone ciało, krótkie nogi i jednobarwna sierść. Patrząc na tego niewielkiego drapieżnika, wielu może pomyśleć: „Czy to łasica, czy kot?”. Ten elegancki, ważący około 9 kg kot zamieszkuje lasy, zarośla, tereny trawiaste, bagienne i półpustynne od południowej Arizony w USA po północną Argentynę. Pożywienie, czyli małe ssaki, ptaki, bezkręgowce i owoce, szuka głównie na ziemi. W razie potrzeby jednak zręcznie wspina się na drzewa i przeskakuje z gałęzi na gałąź. Z obserwacji w naturze wynika, że jaguarundi jest do pewnego stopnia zwierzęciem społecznym. Samice po około 70 dniach ciąży rodzą w bezpiecznej kryjówce, którą może być nora, dziupla drzewa lub przestrzeń między kamieniami w dziupli drzewa, do 4 cętkowanych młodych. Dorosłe osobniki mogą mieć umaszczenie szaro-brązowe, czarne i złociste. Jaguarundi jest czasami hodowany przez tubylców do polowania na gryzonie. Zagrożeniem dla niego jest niszczenie naturalnego środowiska i działania odwetowe za polowanie na drób, czasami wpada również w pułapki przeznaczone dla innych zwierząt.
Wzorem dla wybiegu był las deszczowy Atlanty, który rozciąga się w pasie wzdłuż południowo-wschodniego wybrzeża Brazylii. Sztuczne skały przedstawiają wapienne góry stołowe w parku narodowym Aparados da Serra.
Czy wiesz, że wokalizacja jaguarundi jest specyficzna, ponieważ osiąga najwyższą częstotliwość spośród wszystkich kotowatych i można ją porównać do gwizdania?
Ocelot argentyński (Leopardus geoffroyi)
to piękny drapieżnik wielkości kota domowego. Wraz z pumą są najdalej na południe żyjącymi kotowatymi Ameryki Południowej. Potrafi przystosować się do różnych środowisk, od obszarów trawiastych po gęste lasy lub zarośla, które zapewniają mu schronienie. Umiejętnie pływa i poluje na zwierzęta wodne. Doskonale się wspina, chociaż pożywienie wyszukuje głównie na ziemi. Jego ulubioną zdobyczą są małe ptaki, jaszczurki, gryzonie lub owady. Samica po 70 dniach ciąży rodzi 2–3 kocięta w legowisku pod krzakiem lub pod korzeniami drzewa. W porównaniu z innymi drapieżnikami ocelot argentyński broni dość małego terytorium, dzięki czemu ma większą gęstość populacji niż inne gatunki kotów i dlatego należy do najliczniejszych południowoamerykańskich kotowatych. Jednak jego populacja spada, głównie z powodu nielegalnych polowań. Do wykonania jednego płaszcza potrzeba około 25 futer. Futra ocelotów są cętkowane, ale istnieją również osobniki melanistyczne, czyli czarne.
Ponieważ ocelotom argentyńskim nie straszna jest nasza zima, zatem goście mogą je obserwować w wybiegu nawet podczas chłodnej pogody. Wzorem dla sztucznych skał w wybiegu tego gatunku był park narodowy Lhué Calel w Argentynie
Czy wiesz, że...
...w przeciwieństwie do wielkich kotów (np. tygrys albo lew) małe koty mają mało ruchliwą krtań, dzięki czemu nie są w stanie głośno ryczeć, dlatego ich odgłosy ograniczają się do syczenia i pomruków.
